Nieuws
CSG bij de 3Rides Aken
“Kramp…”
Het was dan eindelijk zover, 3Rides in Aken! Op het programma stonden de Gran Fondo World Series Qualifier en de Gravel World Series Qualifier. Dat zijn twee ‘rides’, waarom het evenement 3Rides heet is mij een raadsel.
Dat de zon niet altijd schijnt in Aken is voorafgaand ons bezoek gebleken. Door berichten over modderige omstandigheden voor de gravelaars na eerdere hevige regelval waren een aantal CSG’ers toch een beetje bang voor modder op de dure gravelbikes en witte schoentjes. Een aantal gravelbikes zijn in het hoge noorden achter gebleven.
Na regen komt… zonneschijn! Wat een weer, zomerse temperaturen en volop zon. Met zo’n 30 CSG’ers hebben we de lange reis naar het zuiden gemaakt. We verbleven op voor sommigen bekend terrein, Landal Hoog Vaals. Prima onderkomen met lekker broeierige dekens. De vrijdag en zaterdag stonden bij de meesten vooral in het teken rustig touren in de volle zon, route verkennen en (veel) vlaai nuttigen. Een enkeling durfde het aan om zonder schaamte meer dan één vlaai te bestellen op het terras. Ik noem geen namen.
Met de vele pizza’s, kilo’s pasta én vlaai achter de kiezen als brandstof was het dan zover zondagochtend vroeg. Ja, vroeg! Vanaf 7u startte de Gran Fondo, 120km met 1700 hoogtemeters. Het parcours zou langer zijn maar vergunning technisch kwam de organisatie hier niet uit met de gemeente. Volgend jaar Johan Appeldoorn dan maar als koersdirecteur bij 3Rides? De gravelaars konden lekker uitslapen en hoefden 12u pas aan de start te verschijnen.
Veel te vroeg vertrok de eerste groep CSG’ers, waaronder ikzelf, richting de start. Redelijk vooraan in het startvak hebben we daar staan bibberen tot aan het startschot. De eerste kilometers door Aken waren geneutraliseerd, op papier althans. Tien seconden na het startschot had ik de eerste elleboog al in mijn zij van een Belg die op wilde schuiven. De geneutraliseerde kilometers waren een chaos waarin elke stoep, afzetting, olifantenpaadje et cetera werd gebruikt om op te schuiven of bij te blijven. Ergens in de verte zag ik twee CSG shirtjes, Eline en Jorren konden zich beter door chaos manoeuvreren dan ikzelf. Alle plekken die waren gewonnen door vroeg in het startvak te staan waren binnen een paar minuten verloren voor mij.
Buiten Aachen kwam alles bij elkaar en begon het pas echt. Er werd volle bak gereden op elke helling. Het niveau was bijzonder hoog en ik moest dan ook helaas het eerste peloton op de eerste langere klim net laten gaan. Samen met een paar Belgen heb ik nog een poging gedaan terug te komen maar dat was kansloos ondanks dat we de staart van het peloton lang in zicht hielden. Vrij snel kwam een groot peloton wat eerder was gelost van achter opstomen.
Wat volgende waren nog twee langere klimmen en vele vies stijle muurtjes. En vooral die laatsten maakten het verschil, maargoed je wilt je groepje ook niet kwijtraken dus toch maar volle bak elke klim op om niet alleen te komen zitten. Nog voor de tweede langere klim kwam er hard geschreeuw vanachter en voor ik het wist vloog er een handjevol grijze koppen voorbij met monsterachtige kuiten die later waren gestart (je startijd was obv leeftijd). Groot respect en jaloersmakend.
Wat onderweg opviel was het parcours perfect volledig afgezet. Op 120km ben maar één verdwaalde fietsopa tegen gekomen. Ook werd er, op de neutralisatie na, goed om elkaar gedacht en werd er volop geseind over wegversmallingen of andere obstakels. Ikzelf heb onderweg geen valpartijen meegekregen, al zullen ze er ongetwijfeld zijn geweest. Mechanische pech was uiteraard wel volop van de partij. Ik heb veel nieuwe Duitse scheldwoorden geleerd die je kunt gebruiken als je achterderailleur vastzit in een zwaar verzet bergop.
Van de mooie omgeving onderweg is weinig genoten, het was vooral flink afzien tot en met de derde en laatste langere klim. De gelletjes kwamen mijn oren uit en dat ik nog een volledige bidon over had om mijn dorst te stillen had ik ook niet meer scherp. Wat ik van de laatste beklimming nog scherp voor de geest heb is een WCF renner ineens compleet geparkeerd stond. Verder kan ik alleen de pijn en opkomende kramp in mijn benen herinneren.
De laatste 40 kilometer terug naar Aken waren (licht) bergaf. Samen met een klein groepje ben ik doorgereden tot Aken met als toetje nog de kasseien over in de binnenstad. Uiteindelijk was ik na 3 uur en 8 minuten binnen. Niet genoeg voor plaatsing voor het WK, dan had het 7 minuten sneller gemoeten. Plaatsing zat er wel in voor Onno. Harriët stond zelfs op het podium, chapeau!
Een korte greep uit de nabesprekingen:
“Hoe ging het?”
“(…) kramp (…)”
“Was het leuk?”
“(…) kramp “(…)”
“Goed gereden?”
“(…) kramp (…)”
“Taartje?”
“(…) kramp (…)”
Kortom, een super georganiseerde Gran Fondo en heel gezellig om als CSG zijnde hierbij aanwezig te zijn! Van de gravelaars heb ik begrepen dat de gravelkoers super zwaar en lekker warm was, maar wel lekker uitgeslapen😊
Reacties
Log in om de reacties te lezen en te plaatsen