Cycle Sport Groningen

• 3 okt. 2022 21:05:00

CSG-dames zesde op NCK

Zondag 2 oktober jl. werd het in Dronten het NCK (Nederlands Club Kampioenschap) verreden, ofwel het NK ploegentijdrit. De ploegentijdrit werd, godzijdank, in zonnige omstandigheden verreden, zij het met een stevige westenwind. In tegenstelling tot voorgaande jaren werd het NCK niet op zaterdag verreden, maar op zondag. De dames- en herenteams dienden 32,8 km zo snel mogelijk af te leggen, waar voorheen de herenploegen vaak een stuk langer aan de bak moesten. De organisatie had echter af te rekenen met problemen waar diverse organisaties in Nederland mee kampen, zoals verminderde inzetbaarheid van de politie en toenemende administratielast bij de vergunningaanvraag. Desalniettemin was het WV de IJsselstreek weer gelukt om een fraai parcours uit te tekenen en een mooi evenement uit de grond te stampen. 

Het NCK is jarenlang traditiegetrouw min of meer de afsluiter van het wedstrijdseizoen in Nederland en bovendien een orgelpunt voor de tijdrijders. Vroeger, sinds mensenheugenis werd het NCK altijd verreden in de Flevopolder, met start en finish meestal in Dronten. Vorig decennium is het enkele keren verreden in Hoogezand en nabij Lauwersoog / Zoutkamp, maar sinds enkele jaren is het NCK terug in Dronten. En eigenlijk hoort het daar ook. Lange rechte wegen, veel wind, Hollandse vergezichten, koeien in de wei, schuimkoppen op het water en knallen langs een dijk. Mooier wordt het niet.
Waar vorig jaar nog de start bij FlevonIce was, werd nu gestart aan de rand van Dronten op het industrieterrein, om een kleine 33 km later weer op hetzelfde bedrijventerrein te finishen. Dat klinkt allemaal heel makkelijk maar met een stevige westenwind (zeker 4+ beaufort) diende er eerst 18 km tegen de wind in gebuffeld te worden. Vervolgens ging het scherp naar rechts en konden de deelnemers met de wind in de rug terug naar Dronten blazen, langs de dijk van het Ketelmeer. Het was dus zaak de TTT goed in te delen. Niet te hard van start, maar ook niet te rustig, want die tijd maak je niet meer goed. Aan de andere kant moet je ook nog wat in de tank houden om de laatste 10-15 km wind mee de gashendel volledig open te trekken. Kortom, een mooie opdracht voor de deelnemers! Dat met de wetenschap dat het sowieso pijn gaat doen, dat die longblaasjes zullen gaan knappen en dat het melkzuur werkelijk uit alle poriën zal spuiten onderweg. Heerlijk.

CSG stond met 3 ploegen aan de start, een damesteam, een herenteam en nog een herenteam in de "bedrijven- en vriendencompetitie". De dames startten met z'n 4-en, terwijl de herenteams uit 6 deelnemers bestonden. Kortom, CSG stond in totaal met 16 deelnemers aan het vertrek, plus nog enkele "halve CSG'ers" die op woensdagavond meetrainen, maar namens WV de Kannibaal deelnamen. Dit alles werd begeleid door een strakke omkadering. Guido, Eline, Manfred, Bertijn, Patrick en Susanne zorgen voor een basecamp met partytenten waaronder de deelnemers konden warmrijden en uitblazen na de rit. Tevens bemanden zij de ploegleiderswagen tijdens de 3 tijdritten, waardoor het de deelnemers ten eerste aan niks ontbrak qua aandacht, service en liefde, maar waardoor zij ook aan niks anders hoefden te denken dan aan keihard trappen. Zulke begeleiding is op een dag als deze onmisbaar en echt super fijn. Ook via deze weg, nogmaals dank!! Dit was echt top.

De blauwe trein, de CSG damesploeg bestond uit ervaren krachten Lyke en Meriam, nestor Larissa en debutante Rosana. Laatstgenoemde schreef over haar eerste ploegentijdrit het volgende verslag.
Op zondag 2 oktober was het dan eindelijk zover. Het NCK in Dronten en mijn debuut in een ploegentijdrit. Tevens ook mijn tweede tijdrit ooit. Aan de voorbereiding zou het zeker niet kunnen liggen. Weken werd er als team al samen getraind, het parcours werd verkend en de tactiek werd veelvuldig besproken. Volgens Meriam restte ons op de dag zelf niets meer dan ' “gewoon” een stukkie lekker hard fietsen met elkaar'. Zo vond ik het allemaal wel erg gemakkelijk klinken en was er vooral bij mij vooraf wel iets meer dan gezonde wedstrijdspanning aanwezig. Eenmaal op het startpodium was er voor spanning en zenuwen geen tijd meer. Na de laatste succes-wensen klonk voor ons het startschot en vertokken Larissa, Lyke, Meriam en ik voor onze rit van ruim 32 km. Er volgde een mooi parcours door de polder met veel lange rechte wegen en natuurlijk een goede portie tegenwind. Na 44 minuten en 57 seconden die voor mijn gevoel zo voorbij waren was daar de finish al weer. Het was een prachtige rit die ons met 43.7 km/h een 6e plek in het klassement opleverde. Een prestatie om trots op te zijn. 
De voorbereiding had z'n vruchten afgeworpen, want de dames reden als een geoliede machine en kwamen keurig met z'n vieren over de streep. Een mooie klassering waar de dames zeker trots op mogen zijn, want in een startveld vol profs, semiprofs en topcompetitierensters keurig 6e worden, dat is gewoon een hele puike prestatie. Kortom, tevredenheid alom en oprechte complimenten!

Het B-team, bedrijventeam/vriendenteam van CSG bestond uit Tom, Guus, Hans, Bas, Jeroen en Dirk. Laatstgenoemde was overigens ook reserve bij het heren A-team. De mannen pakten nog een heel klein, nauwelijks noemenswaardige regenbui mee, hetgeen vooral bijdroeg aan de smerige koppen en heroïsche foto's. Ondanks de gelegenheidssamenstelling en het gebrek aan voltallig samen trainen reden de mannen een knappe tijd van 43;13 en een dappere gemiddelde snelheid van 45,4 km/h. Hiermee eindigden ze op een 10e plek in de "vriendencompetitie".

De rode trein, de CSG heren A ploeg, die net als de dames mee streed in het "echte" NCK, bestond uit Remco, Jelle Wytze, Marco, Jan Willem, Berend en Wian. De voorbereiding van de mannenploeg verliep echter niet zo gesmeerd als bij de dames. Hoewel er reeds maanden wekelijks specifiek getraind werd voor de ploegentijdrit, bleek het voltallig gezamenlijk trainen een grote uitdaging voor 6 werkende kerels. Eentje had nog geen tijdritfiets, een ander was nog op vakantie, een ander kreeg te maken met familieomstandigheden en moest daardoor enkele trainingen laten schieten. Al met al lagen er wat hobbels op de weg, zullen we maar zeggen. De stabiele factor was locomotief Wian, die was aanwezig op elke training én had als enige het parcours verkend in Dronten. Hij mocht namelijk een zondagje mee met de damesploeg, bofkont! Als met al resulteerde dit in een zeer levendige app-groep, waarin de tactiek en het parcours uitgebreid besproken werden. Voeg hierbij een digitale verkenning m.b.v. Google Maps en dan krijg je toch een vrij goed beeld van het parcours. 
Het gebrek aan gezamenlijk trainen leidde bij vlagen tot een ietwat warrige uitvoering van het concept ploegentijdrit. Wian en Berend waren duidelijk de sterkhouders, de andere mannen deden ook af en toe een kopbeurtje, maar sloegen ook wel eens een beurtje over. Zodoende wisselde de volgorde van de wagonnetjes binnen de rode trein meer dan eens, hetgeen de stroomlijn niet echt ten goede kwam. Desondanks stampten de mannen met zo'n 45 km/h tegen de wind in, maar bij het keerpunt bleek dat wel z'n tol geëist te hebben. Na zo'n 18 km met hartslag 195 knakte Remco en moest hij laten lopen. Marco kon inmiddels ook alleen nog maar aanhaken en hoopte in het wiel met wind mee een beetje te herstellen. Dat viel niet mee met snelheden van 55-60 km/h. De benen liepen vol en de achterband liep leeg... Wellicht heeft het een en ander met elkaar te maken, we weten ook nog steeds wat de kip of het ei was, maar feit was wel dat ook Marco afhaakte met een knalrode, bezwete kop en een platte band. Hij kreeg nog wel een nieuw achterwiel van Guido en vervolgde solo zijn weg. De rest  had nog zo'n 10 km te gaan en reed vanzelfsprekend door. De trein bestond nog maar uit 4 man en dat was meteen het mininum waarmee je als ploeg moest finishen. Kortom, Jelle Wytze en Jan Willem mochten vervolgens niet meer lossen, maar hielden dapper vol, waar Berend en Wian stevig door brommerden. Uiteindelijk haalden de mannen de eindstreep in een tijd van 41;08 en een gemiddelde snelheid van 47,8 km/h. Da's gewoon loeihard. Sterker nog, da's gewoon illegaal, want zo hard mag een brommer niet eens! Helaas rijden er meer mannen in Nederland minstens net zo hard of harder, kortom ondanks deze knaltijd eindigden de mannen niet zo hoog in de einduitslag als de dames, maar op een verdienstelijke 31e plek. Al met al was het een super mooie dag, maar bij de evaluatie onder het genot van een Mac-menu werden voldoende verbeterpunten en moraalpunten gevonden voor een nóg beter resultaat in 2023. Kortom, op naar volgend jaar!