Cycle Sport Groningen

• 16 okt. 2021 10:35:00

De Riderman, maakt ‘Ride like a Pro’ waar!

Vooraf                                                                                                      

In 2016, 65 jaar oud, is Den Store Stryrkeproven (‘De grote krachtproef’) in Noorwegen verreden, beter bekend als de non stop wedstrijd Trondheim - Oslo (543 km) fietsen. Binnen de 24 uur verreden en een bijzondere ervaring, die nu nog steeds grote voldoening geeft, rust brengt en tegelijkertijd sluimerend smaakt naar meer.                                                                                                                         

Vervolgens heb ik het met de lange afstand trainingen gehad. Nooit gedacht, in 2017 neem ik deel aan het NK Tijdrijden. Tot mijn verbazing vind ik tijdrijden leuk Ik. De diesel, die ik ben, wil steeds sneller racen. Mijn trainer, Jacob Veenstra (Striid Coaching Groningen, triatleet), verzorgt in TrainingPeaks de trainingen en ik begin aan wedstrijden deel te nemen, met name de Kalas competitie in Friesland. Er komt een tijdritfiets, de Cervelo P3, afgesteld door Thomas Wobma van Bike Fit Studio, in Heerenveen. Eerst leer ik op mijn hartslagwaarden te trainen en wedstrijden te rijden. Algauw komt er een powermeter op mijn tijdritfiets en sinds een jaar gaat er met de Garmin 530 een wereld aan gegeneraliseerde data voor mij open: Thershold power, Normalized power, Training Stress Score, Intensity Factor en prachtige gekleurde grafieken komen in beeld - afhankelijk van mijn traptempo - in groen, via blauw en geel, naar oranje en (donker)rood.                                                                                                        

Tijdens een van de tijdritwedstrijden in het westen van het land ontmoet ik Barend Verhagen. Barend blijkt in het tijdrijden een fenomeen te zijn, 7 keer Nederlands kampioen en de leermeester van Ellen van Dijk en Annemiek van Vleuten. Met Barend ga ik - het is intussen coronatijd - een uitgebreide e-mailcorrespondentie opzetten. Wat weet deze man veel, hij rijdt op 66 jaar in een tijdrit 46 km/uur. Wat verbazingwekkend veel facetten zijn er aan 20 km snoeihard tijdrijden te onderscheiden. Je kunt er bijna op promoveren!                                                                                                          

Mijn omgeving verklaart mij voor gek en alleen Jacob en Barend geven mij het vertrouwen: “Rob, langzaam gaan wij naar de 40 km/ uur”. Gelet op mijn leeftijd kan ik het mij moeilijk voorstellen, mijn omgeving schaft massaal e-bikes aan, maar ik maak progressie, leer veel, voel mij gezond en heb vooral plezier.         
Zowel Jacob als Barend stimuleren mij met de tijdrijders van Cycle Sport Groningen te gaan trainen. Is het leeftijdsverschil niet te groot, ben ik daar niet te langzaam voor en het duurt even voordat ik mij aanmeld. Barend stelt verder voor deze zomer 2021 deel te nemen aan buitenlandse wedstrijden, o.a. de Riderman in Zuid-Duitsland, Gran Fondo Luxemburg, Sankt Johann in Oostenrijk, “dan kun je meemaken hoe wij op onze leeftijd onze sport ervaren en beleven”. Dat is nou net wat ik nodig heb!                        

De Riderman

Mijn beleving van de 3 wedstrijddagen van de Riderman wordt voorafgegaan (in cursief) door de beschrijving zoals verwoordt door CycloWorld (H. Nekkers, 20-09-2021 en P. Koens, 23-09-2021).

Het Duitse plaatsje Bad Dürrheim in het Zwarte Woud (een uur vanaf de grens met Zwitserland) stond van vrijdag t/m zondag (17 - 19 september 2021) geheel in het teken van de Riderman. Vrijdag was er zoals gebruikelijk de tijdrit (16 km/191 hm), zaterdag de koninginnenrit (121 km/1990 hm) en zondag de afsluitende korte etappe (100 km/1006 hm). Wij hebben het al vaker geschreven, deze driedaagse behoort tot de top of the bill van de meerdaagse cyclo's. Een perfecte organisatie, drie dagen volledig autovrij fietsen en de enthousiaste sfeer zijn de hoofdingrediënten.

Alle drie de etappes waren via een livestream te volgen, inclusief beelden vanuit een helikopter. Gran fondo rijden wordt duidelijk steeds serieuzer. Het is ook niet voor niks dat er steeds vaker ex-profs meedoen. De Zwitser Marcel Wyss, ex-prof bij o.a. IAM, ging er dit weekend met de zege vandoor.                                                                
Er wordt bijzonder hard gekoerst. Niet voor niets heeft deze 3-daagse etappekoers voor amateurs en wielertoeristen de ondertitel 'Ride like a Pro'.

Deelname aan alle 3 etappes vergt een gedegen voorbereiding. Voor mij betekent het 4 maanden hard trainen. Per week minimaal 2 intervaltrainingen en een lange duurtraining met tempoversnellingen. Daarnaast 2 keer per week fitness/ spierversterkende oefeningen. Tevens zijn de ins en outs hoe de wedstrijden te verrijden met Jacob doorgenomen. Henk-Jan Dolsma van Boemerang, Voeding en Leefstijl heeft de prestatie bevorderende voeding en dorstlesser vastgesteld en Larissa Drysdale is immer bereid geweest mij van wetenswaardigheden rond de organisatie en de wedstrijden te voorzien. Het advies van Larissa de tweede echt zware etappe voor de eerste keer te laten rusten, heb ik laten varen nadat duidelijk wordt dat de heropening voor de aanmelding van de Gran Fondo Luxemburg, vanwege corona, niet meer plaatsvindt.

Etappe 1, de tijdrit

Traditioneel begint de Riderman met een tijdrit over een kleine 16 kilometer met 191 hoogtemeters. De uitslag van deze tijdrit bepaalt de startvolgorde voor de volgende etappe, dus het loont zich om je ook op de tijdrit flink uit te sloven zodat je de volgende dag een beetje voorin kan starten en met de snelle groepen kan mee koersen. Gezien het grote aantal deelnemers (rond de 500), wordt er tijdens etappe 2 en 3 gestart in startvakken, waarbij de 25% snelste uit iedere leeftijdscategorie in het eerste startvak mogen starten.                                                                            
Het parcours van de pijlsnelle tijdrit is een heen-en-weertje. Het asfalt is perfect en het is opletten bij de rotonde en bij het keerpunt waar je in de remmen moet. Het klinkt simpel, echter schijn bedriegt. Na de start gaat het een kleine kilometer vals plat naar beneden alvorens de eerste klim begint, de Hirschhalde. Deze klim van 3 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 2,3% en maximaal 9% doet de benen en de longen direct in brand zetten. Hier kan je jezelf finaal over de kop rijden. De afdaling die volgt is minder steil en bijna helemaal rechtdoor, dus er kan flink worden doorgereden. Bij de rotonde beneden moet er dan goed worden opgelet omdat de snelheid behoorlijk hoog is. Vervolgens volgt er een pukkeltje dat genomen moet worden alvorens het keerpunt wordt bereikt.                                                             
De terugweg lijkt makkelijker omdat de Hirschhalde nu van de minder steile kant moet worden bedwongen. Echter omdat de benen al behoorlijk zijn volgelopen, ervaart menigeen dit stuk alsof men stilstaat. Dat tijdrijden blijft een vak apart!

De Riderman in Zuid-Duitsland: start tijdrit, 6de plaats, blij mee!

Van tevoren voelde ik mij nerveus hoe de klim met maximaal 9% en de rotonde zouden gaan. Wattages uit plat Nederland zouden bruikbaar zijn en ik start op 270 Watt. De klim zelf rijd ik met 285 Watt naar boven. Ik heb nog over en voel mij goed. De afdaling vrees ik en ik houd uit voorzorg de handen alvast aan de remmen. Ik word ingehaald en zie de renner bijtrappen. Dat geeft vertrouwen, lef en ik rijd verder op het ligstuur. Dat had ik eerder moeten doen, flitst door mijn hoofd. Geen punt, verkenning van het parcours vooraf is niet mogelijk. Ik nader de rotonde. De handen aan de remmen. Links zie ik een politieauto en rechts een ambulance. Ik ben in goede handen. Het keerpunt wordt te traag genomen. Het publiek schreeuwt mij vooruit.                                                                                                            
De terugweg, nu bekend, wil ik alles op alles zetten. Licht klimmen, dat is mij vertrouwd. Ik krijg de hartslag evenwel niet hoger. Het wattage blijft lager dan ik zou willen. In de afdaling ga ik over de 62 km/uur. Prima. Ik denk al aan de toekomst: 70 km/uur moet kunnen! Geconcentreerd richt ik mij op de bocht en dan vol gas naar de finish.                                                                                                                          
De tijdrit is zwaar en tegelijkertijd meegevallen! Veel geleerd! Eigenlijk is het mijn parcours: zeer goed asfalt en nagenoeg geen bochten. Op de zware klim had ik richting de 300 Watt kunnen trappen, om de afdaling te compenseren. Ook de gemiddelde hartslag is duidelijk achtergebleven dan bij andere tijdritten. Ik kan harder. Het is voorbij. Opluchting. Het is anders rijden en de krachten anders verdelen dan op vlak terrein. Ik ben tevreden. Resultaat: de 6de plaats! Blij mee! Dat geeft hoop voor de wegwedstrijd.

Etappe 2, de klimmersetappe

Deze etappe is 121 km met 1990 hoogtemeters. De weersomstandigheden zijn perfect, het is zonnig en niet te warm. Vanaf de start is de eerste kilometer door Bad Dürrheim geneutraliseerd. Dit klinkt mooi, maar het is een zenuwachtig gebeuren doordat de renners uit de startvakken tijdens de eerste kilometer naar voren dringen door de smalle straatjes om zo dicht mogelijk achter de juryauto te komen. Bij de eerste serieuze klim van de dag, de Öfinger Wand, met een maximaal stijgingspercentage van 15%, vallen de groepen uit elkaar. De benen zijn wakker geschud, het zal zeker niet de laatste beproeving zijn deze dag. Na de afdaling volgt een relatief vlak stuk van zo'n 12 kilometer waar flink kan worden doorgereden tot aan de voet van de Schächer, een klim van anderhalve kilometer met af en toe een stukje van 19%. Hier worden wederom de jongens van de mannen gescheiden. Na 38 kilometer wordt de eerste, bijzondere verzorgingspost bereikt. De renners komen eerst langs een punt waar de lege bidons tijdens het fietsen in een groot net kunnen worden geworpen om vervolgens honderd meter verderop een nieuwe gevulde bidon aan te pakken van de vele vrijwilligers. Er behoeft niet te worden gestopt, het is allemaal perfect georganiseerd. Even verderop is er zelfs een speciale afvalzone ingericht waar alle lege verpakkingen van reepjes en gelletjes kunnen worden weggegooid tijdens het rijden. Niets dan lof voor deze perfecte organisatie!

Na 42 kilometer volgt een heerlijke lange slingerende afdaling onder de wielen. Hier komt het goed van pas dat de organisatie het gehele parcours autovrij heeft gemaakt. In de afdaling zitten veel blinde bochten die je gewoon lekker aan de binnenkant kan nemen in de wetenschap dat er geen tegemoetkomend verkeer aankomt. De benen krijgen hier wat rust en dat is nodig voor wat er komen gaat: de 3,5 kilometer lange Ewattingen met daarin een stukje 20%. Nog eens 30 kilometer verder volgt de Göschweiler die van hetzelfde kaliber is. Tussendoor liggen uiteraard enkele klimmen die minder extreem zijn. Doordat er flink wordt doorgereden krijgen de benen nooit echt rust. Alleen de laatste 10 kilometer zijn redelijk vlak en ook dan is het zaak om in een groep te blijven zitten om de vaart erin te houden.

Vanaf de start wordt er flink gejaagd. Hoewel ik van plan ben met een stabiel vermogen te rijden, besluit ik toch gecontroleerd harder van start te gaan om bij een groep aan te sluiten. Alleen het eerste uur lukt het grotendeels gepositioneerd in een groep te rijden, met ruim 30 km/uur en 220 Watt.                                
Als de eerste echte klim met een stuk van bijna 20% komt, is ongemerkt het deelnemersveld sterk uitgedund en rij ik alleen. Stabiel fiets ik omhoog en haal een enkele renner in. Omlaag het omgekeerde: ik daal langzamer, word een keer ingehaald. Met als gevolg: nagenoeg de gehele tweede etappe rij ik alleen. Dat vreet energie. Een zware beproeving!                                                                                 
De winst is dat het dalen mij steeds beter afgaat, soms met meer dan 60 km/uur door de dorpjes. Ongekend! Prachtig!
De laatste 10 km zijn redelijk vlak. Opnieuw is er geen groep voorhanden. Wel vermoeide renners. Ik besluit met een spurt van rond de 30 km/uur naar de finish te fietsen. Duidelijk vermoeid kom ik over de finish. Tevreden, ik heb deze zware klimetappe heel steady en evenwichtig alleen gefietst! Nu nog, een volgende keer, in een groep.
Onderweg, door de vermoeidheid heen, is het genieten van een zeer goed georganiseerd evenement: strobalen op gevaarlijke punten, alle zijwegen afgezet met hekken en altijd met vrijwilligers, in alle dorpen publiek, geregeld politie en ambulance, prima eet- en drinkposten met zeer bereidwillige helpers in kleuren       T-shirts overeenkomstig aan datgene waar de renner al fietsend gebruik van wil maken, sprints waar bonuspunten zijn te verdienen. Etc. Etc. Aan alles wat een etappe uit de Tour de France kenmerkt, is gedacht!

Etappe 3, de hardrijdersetappe

De derde etappe van de Riderman is traditioneel een snelle. Iets minder kilometers dan etappe 2 en iets minder hoogtemeters waardoor er in grote groepen flink kan worden doorgereden. Voor de derde etappe zijn er ook dag inschrijvingen mogelijk en dus is het peloton een stuk groter. Wederom is de eerste kilometer geneutraliseerd door de straten van Bad Dürrheim. Het is opnieuw van belang bij de grote, snelle groep te blijven of anders aan te sluiten bij een achtervolgende groep waar ook flink door wordt gereden.

De klimmetjes worden door de groep genomen alsof deze niet bestaan. Steiler dan 10% wordt het vandaag niet met slechts één uitzondering: de Fürstenberg die na 75 kilometer volgt. Daarin zit een stukje van 14%. Verder blijft het opletten na iedere klim want over de top wordt direct hard doorgereden dus even uitrusten is er niet bij. Eenmaal los van de groep lukt het niet meer erbij te komen met de snelheden die gereden worden.

Ook de laatste 15 kilometer zijn zomaar een paar minuten te verliezen indien niet in een groep wordt gereden en dat is zonde. Het valt op dat renners die eraf zijn gereden geen puf meer hebben. Samen met andere renners wordt opnieuw een groep gevormd waarmee volle bak wordt doorgereden en over de finish wordt gedenderd. 100 kilometer afgelegd met 1006 hoogtemeters! Een mooie koers dag! Het is een dag met een bizar hoog tempo. Wat een belevenis.

Het verloop van de derde etappe is geheel anders dan van de tweede. Opnieuw wordt er vanaf de start flink gejaagd. Vanwege de vele dag inschrijvingen zijn er veel meer renners en wordt het makkelijker groepen te vormen.                                        
In een groep rijden is voor mij op dit niveau nieuw. Algauw laat ik het wattage voor wat het is. Ik besluit alles op alles te zetten en volledig geconcentreerd mij op de groep te richten. De groep waarin ik vanaf het begin rijd, weet ik ongeveer 70 km vast te houden. Ik tel elke 5 km die wij verder komen. De vermoeidheid van gisteren is geheel verdwenen. Wat rijdt dit lekker! Wat mooi dat het lukt! Omhoog merk ik dat ik makkelijker fiets dan anderen. Omlaag verlies ik terrein en vaak moet ik alles op alles zetten om weer bij te komen. Een keer, na een erg lange afdaling, ben ik te ver achter en vrees ik te zijn gelost. Ik zet alles op alles om weer bij te komen. Het lukt en Ik bespeur een zekere rust in de groep om na de lange afdaling op verhaal te komen. Na 50 km is het gemiddelde 33,5 km/uur, met klimmetjes en afdalingen, door dorpjes met scherpe bochten. Prachtig! Na 75 km wacht de Fürstenberg met 14%. Ik fiets in een keer naar boven. Opnieuw haal ik renners in. De oude groep valt volledig uiteen. Ik hoop op een nieuwe groep. Dat lukt gelukkig. Met 7 andere renners rijden wij verder. In een dorp met steile stukken is het onduidelijk waarom deze groep uiteenvalt. Ik voel mij sterk en de laatste 10 km wil ik desnoods volle bak alleen naar de finish fietsen. Achter mij zie ik een groep, bij deze 3 renners sluit ik aan. Het tempo ligt net wat lager dan ik zou willen, maar er wordt doorgefietst. Wij ruiken de finish en het tempo wordt verhoogd. Wat is dat mooi. Niet heel vermoeid, met een gemiddelde van ruim 5 km hoger dan gisteren, fiets ik in de groep met een hoog tempo over de finish.                                                                       

Bijna de gehele etappe 3 in een groep gereden. Wat scheelt dat veel! Hoewel vaak achteraan, ook ervaren hoe het is uit de wind te rijden, in het wiel van een ander te blijven, met de groep 45 - 50 km/uur te rijden en niet naar links of rechts te hoeven kijken bij het denderen door dorpjes.

Conclusie: In 3 dagen 3 etappes. Geweldig om het ‘Ride like a Pro’ mee te maken. Dank aan een zeer professionele organisatie. In tegenstelling tot wat ik had verwacht, heb ik de tijdrit het beste gedaan. Blij met de 6de plaats! In de 2 volgende etappes ben ik iets gedaald in het klassement. Dat stemt hoopvol: vooral de fietsefficiëntie behoeft verbetering en daarin kan ik de nodige vorderingen maken, o.a. strategisch en tactisch in een groep rijden. De groei is er nog lang niet uit. Een master heeft altijd toekomst!

Enkele quotes: tijdrijden

• De mooiste informatie tijdens tijdrijden is als je ziet dat je vermogen groter wordt bij je hartslag op je omslagpunt. Dat is meetbare progressie. Je hartslag blijft immers, ook met het verbeteren van je conditie, ongeveer gelijk. Je hartslag maximaal en je omslagpunt liggen min of meer vast.
• Een belangrijke oorzaak van een lagere VO2max is het teruglopen van de maximale hartslag.
• Trapfrequentie is net zo belangrijk als kracht. Als je het trapfrequentie van 75 rpm op kan voeren naar net boven de 90 rpm dan heb je 20% meer vermogen.
• 5% gewichtsverlies = 5% meer VO2max.
• Grofweg kan je stellen dat niet-sportende leeftijdsgenoten (70 jaar) de helft van ons zuurstofopname vermogen hebben. Als je ongeveer 20 jaar oud bent en voldoende traint, kan je een VO2max van ongeveer 75 ml/kg halen. Je levert, als trainende sporter, van je 30ste tot je 70ste jaar 0,75% VO2max per jaar in. Ongetrainde individuen leveren 1,5% per jaar in. Als je 70 jaar bent heb je als getrainde sporter een VO2max van 50 ml/kg over. De ongetrainde zit dan op VO2max van 25 ml/kg. Schat maar in hoeveel verschil dat kan maken als je het benauwd krijgt door Corona of iets dergelijks. Ook voor 75+ geldt dat het beter is om te blijven sporten.
• Tijdrijden is een zeer individualistische, extreme, complexe, rauw eerlijke en perfectionistische sport.
• Tijdrijden is met z’n allen met de vingers tussen de deur, die langzaam dicht gaat en dan kijken wie het langst volhoudt.