Cycle Sport Groningen

• 24 sep. 2021 20:10:00

Larissa Drysdale pakt eindzege meerdaagse Riderman Cyclo

Larissa doet verslag:

Wat maakt de Riderman (www.riderman.de) nu tot een zo mooi evenement? Heb je even? 

Dat deze cyclo meerdaags is is de eerste pré. Dan is ie ook nog eens heel afwisselend. Je kunt je uitleven in een tijdrit met wat hoogteverschil. En er is een echte klim etappe en een hele snelle etappe. De klimmen variëren van korte kuitenbijter met steile stukken er in tot lange lopers die je in cadans naar boven kunt rijden. Al je skills worden dus aangesproken, of je kunt zeggen: voor elk wat wils!

Verder is alles met Deutsche Gründlichkeit georganiseerd. Auto vrij betekent ook echt autovrij. Daardoor kun je nog beter van de mooie parcoursen genieten! Binnenbocht in de afdaling, geen probleem :-). Dit alles wordt gegarandeerd door honderden vrijwilligers, de brandweer en de politie.

Ook hoef je je over drinken onderweg niet druk te maken. Dat wordt je aangereikt zoals het hoort. Dus geen gestop om je bidon te vullen. Gewoon oude bidons mee nemen en weg gooien en er nieuwe voor terug krijgen, helemaal top! Ook na de finish kun je de verloren calorieën en vocht aanvullen met heerlijke lokale frisdranken, hartigheden en küchen.

En wat natuurlijk het aller mooiste is het landschap waar je doorheen rijdt en zijn de mensen langs de kant die je aanmoedigen. In ieder dorp zitten en staan mensen langs de kant te klappen. En op steile stukken staan ze je omhoog te schreeuwen en je met muziek, potten en pannen te ondersteunen.

Ons lange weekend was dus op voorhand al geslaagd. De start was ook al goed door het hartelijke ontvangst wat we kregen door moeder en dochter Münk bij ons huisje.

Vrijdagochtend de wagen vol geladen met tijdritspul. Eerst een rondje verkennen samen met Carla die ik ken van onze Giro Sardegna avonturen. Daarna de startbescheiden ophalen en de fiets klaar maken. Om de 20 seconden rolt er iemand van het startpodium. Dat lijkt krap, maar dat is geen enkel probleem. Iets voor drieën is het mijn beurt om de 16 km met 190 hoogtemeters af te leggen. Na een wat vlakker begin loopt het licht af. Ik trek hard door en rijdt al snel boven de 55. De bocht er na is een geweldige loper die ik met bijna 50 per uur door ga (dank Ronald H.!). Dat moet ook want daarna volgt een klim met een stuk van 7 à 8%. Ik word op de klim ingehaald door de man die achter me is gestart, hij rijdt op een racefiets. Al snel is ie uit zicht. Maar na de afdaling, die ik dit keer door de meewind niet kan bijtrappen (ondanks de speciaal gemonteerde 56 x11) en de rotonde, waar ik een motor aan de kant moet schreeuwen, zie ik hem in de verte. Na een klein hobbeltje kan ik hem voor het keerpunt nog inhalen. De terugweg is grotendeels licht omhoog. Daar is schijnbaar de tijdritfiets toch in het voordeel want ik zie hem niet meer terug. In de laatste steile afdaling kan ik in het ligstuur blijven en tik ik de 80km/u aan. Ik rij in op een andere man met TT fiets. Ik temporiseer iets zodat ik niet met de bocht in de knel kom. Het lukt weer om er met krap 50km/u doorheen te gaan en ik vlieg mijn voorganger voorbij. Het laatste stukje naar de finish is nog even dik afzien, want het loopt best wat op. Het geheel resulteert in een derde stek overall en een leiderstrui in mijn leeftijdscategorie. Deze Sarah is best tevreden en heeft een mooie generale gehad voor het WK Masters.

De volgende dag staan er 120 km met 200hm op het menu en verwacht ik mijn trui te moeten afstaan aan de vele malen beter klimmende Carla. Maar ik verbaas mezelf en hoewel ik haar op de eerste klim moet laten gaan zie ik haar op de tweede klim in de verte rijden. Na de klim weet ik met een furieuze afdaling aan te sluiten bij een groep die hard doortrekt op het vlakke en waar ik bij weet te blijven. Die groep sluit aan bij die van Carla. In de derde klim komt ze me niet voorbij (???) en haal ik zelfs Bertijn bij. Hij heeft vandaag de benen helaas niet, maar ik klim makkelijker dan ooit en weet dat de hele rit op niveau te houden. Iedere keer vraag ik me af waar die steile klimmen nu komen, want die had ik nog goed in mijn geheugen zitten van 2 jaar terug. Maar de benen lijken niet moe te krijgen en malen omhoog, omlaag en op de tussenstukken gestaag door. Resultaat is dat ik die dag als zevende overall eindig en mijn leiderstrui niet afsta. 

Op zondag leek het in eerste instantie halverwege de rit te gaan regenen, maar de weergoden zijn ons goed gezind. We rijden een volledig droge, heel snelle rit van 100km met de helft aan hoogtemeters tov zaterdag (1000 dus). Weer rijdt ik Bertijn achterop, maar zijn benen voelen wel een stuk beter. Over die van mij heb ik zeker ook geen klagen. Kon ik gisteren af en toe nog van het uitzicht en het mooie landschap genieten, vandaag lukt dat niet. Het valt geen moment stil. In het begin is het extra alert zijn vanwege het veel grotere peloton. Dit komt uiteraard doordat het minder klimt maar ook omdat er daginschrijvers bij gekomen zijn. Nooit gedacht dat ik blij zou zijn met een langere klim waarop we hard doorrijden en zo een groot deel van het peloton weten te lossen. Hun achterstand na de klim is dusdanig dat ze dat niet meer in de afdaling goed kunnen maken. Daarna rijdt het wel des te harder door richting finish. Als ik daar overheen kom ben ik die dag uiteindelijk negende overall en in het eindklassement achtste. En van de, dit keer helaas 3 dames in mijn categorie, blijf ik de eerste. In niet-Corona jaren is dat aantal een stuk groter, hopelijk is dat snel weer zo.

Tot slot is met wijn, bier, noodles, pasta, verzorgingsproducten, drie leiderstruien, mooie ervaringen en een goed moraal de terugreis (met het WK TT bij de dames op de iPad) zo achter de rug.