Cycle Sport Groningen

Vroeger, toen Corona nog een item was, werden oude tradities in ere hersteld. Een van deze tradities was het zogenaamde dauwtrappen. Het dauwtrappen of ‘hemelvaren’ werd in de 19e eeuw gedaan omdat de dauw op het gras een zuiverende en genezende werking zou hebben. Vermoedelijk stonden mensen op Hemelvaartsdag al om drie uur ’s nachts op om zingend en blootsvoets op het gras te dansen.

Euhm, wij zijn toch geen wandelaars maar fietsers, hoor ik je denken. Klopt, maar trappen kunnen we. Daarom had CSG in 2020 haar eerste dauwtrappers-activiteit. De deelnemers die toen voor dag en dauw opstonden werden getrakteerd op een schitterende, benevelde zonsopgang. Dit werd uiteraard op de gevoelige plaat of met de smartphone vastgelegd zodat iedereen hier van kon meegenieten en balen dat ze niet de wekker op tijd hadden gezet. Dat laatste klopte in mijn geval zeker. Hoewel ik wel op tijd op de fiets zat (7.00 uur is in elk geval niet laat), was ik te laat voor het echt mooie gedeelte van de dag.

Gelukkig, de herkansing. Twee jaar na dato werd het dauwtrappen opnieuw georganiseerd. Direct ingeschreven en pas later na de tijd gekeken. Oei, 4.45 uur vertrek dat is inderdaad wel vroeg. Maar wie “A” zegt moet ook “fuck it” zeggen en gewoon gaan. En tot mijn verbazing waren er nog 4 andere CSG’ers die ook zo gek zijn, of van tradities houden. Of beide.

Brrr, brrr. Brrr, brrr. Nee, het was niet koud. Zo werd ik om 03.30 uur wakker gemaakt door mijn horloge. Waarom zo vroeg opstaan als je pas om 04.45 uur in het Stadspark aanwezig moet zijn. Op dat tijdstip hoef je toch nog geen mascara aan te brengen? Nee, dat niet. Maar ik woon in Glimmen en naar het stadspark is dan toch nog wel een stukje fietsen. Zeker als dat nooit, echt nooit, via de snelste route kan.

Stipt om 04.02 uur zat ik daarom ook op de fiets. Via een mooie kleine omweg via de Onlanden fietste ik in alle rust richting het startpunt, waar al 4 CSG’ers stonden te wachten. Ik was dus de laatste. Oh, toch niet. Een late of juist vroege (namelijk om 04.19 uur) aanmelding van Annelieke zorgde ervoor dat we met 6 vroege vogels op pad konden.

Gelukkig was er van ochtendhumeur niks te merken. Vrolijk babbelend reden we onze ronde, waarbij af en toe een foto gemaakt werd. Het voordeel van fotografisch minder interessante omstandigheden is dat je wel sneller door kan fietsen. Anders moet je elke 10 meter stoppen. Nu was de belangrijkste stop in Peize. Niet om de voorzitter met een bezoek te vereren (alhoewel dat wel een goed idee zou zijn geweest), maar om een lekke band te vervangen. Gelukkig maakte het goede gezelschap de ochtend helemaal goed!

Zo waren we voor 7.00 uur al weer terug in het Stadspark. Mooi op tijd voor het ontbijt. Mijn eigen ontbijt moest nog even wachten. Dit in verband met het eerder aangehaalde feit dat ik nooit, echt nooit, via de snelste route kan. Om 10.15u kon ook ik aan het (tweede) ontbijt. Toch handig. En een mooie duurrit van 170km en op tijd om met de rest van het gezin van Hemelvaartsdag te genieten.

Voor herhaling vatbaar dus. Tot volgend jaar!

Herrick