Cycle Sport Groningen

Ik buig me dieper over mijn stuur en stamp op mijn pedalen. Het is snikheet, zweet loopt langs mijn gezicht. Ik heb dorst, maar neem niks te drinken. Want ik weet dat ik harder moet, harder. Er komt een bocht op me af, ik rem pas op het allerlaatst een beetje, schuif mijn kont naar achteren en buig me nog dieper over mijn stuur. Ik gooi mijn fiets door de bocht. Door, door. 

Mijn shirt is klam. Mijn broek plakt aan mijn benen. Mijn riem schuurt een beetje. En mijn leren schoenen wringen wat. Het is donderdagavond 7 juni 2018. Een datum die al een paar week roodomrand in mijn agenda staat. Want vanvond is het DK tijdrijden. En wij, CSG, organiseren het. 

De jongens van De Buik nemen ons al weken op de korrel. Ik ben uittredend kampioen. Hoewel ik geen supervoorjaar heb gehad, ben ik door een buitenlandse meerdaagse opeens in bloedvorm. En ik rijd de stenen uit de straat. Ik heb appjes gehad van vrienden dat er van mij niks minder verwacht wordt dan titelprolongatie. Eigenlijk heb ik nog nooit zoveel druk gevoeld voor een wedstrijd. Ik moet vanavond presteren. 

Die gedachten probeer ik van me af te zetten. Want hoewel alles voor me lijkt te pleiten, gaat het toch niet helemaal volgens plan. Mijn rugtas zorgt voor een enorme zweetplekken, onder de banden en de achterkant. Er komt weer een bocht op me af, ik ga er weer volgas doorheen. Het is wel donderdagavond, en ik rijd wel een soort tijdrit, maar deze telt nog niet als een DK. 

Ik ben op weg van het station naar huis, zit op mijn stadsfiets, en heb een tas met boeken, een laptop en kleding voor drie dagen op mijn rug. Toen het DK verplaatst werd en wij de organisatie overnemen, ging het naar een dag dat ik voor mijn werk in Duitsland zat. Vanochtend werd ik in Göttingen wakker. De trein zou me rond half 5 naar Groningen brengen en dan had ik tijd genoeg, om rustig naar huis te gaan, mijn spullen te pakken, naar Zeijen te rijden, om te kleden, mijn tacx op te stellen, nummers te halen, in te fietsen, naar de start te gaan en hupsikee, de tijdrit af te raffelen. 

De oplettende lezer heeft het probleem in dit plan al ontdekt: de trein. Op ieder Duits station had ik een half uur meer vertraging en kwam mijn starttijd dichterbij. Ik heb nu nog minder dan twee uur voor ik op het startpodium word verwacht. En dat is niet echt veel. 

Mijn vriendin heeft kale pasta klaarstaan als ik thuis kom. Dat prop ik met mijn handen naar binnen en ondertussen schiet ik in mijn tijdritpak. Ik pomp met één hand mijn banden op (niet te hard), terwijl ik met de andere mijn Garmin check. Schud mijn rugtas leeg, gooi daar twee bidons in, mijn tijdrithelm en een handvol gelletjes. Ik fiets naar Zeijen, dan ben ik lekker warm als ik moet starten. 

Uiteindelijk haal ik alles precies. En hoewel mijn voorbereiding beter kon, rijd ik het hoogste vermogen dat ik ooit in een tijdrit heb gehaald. Een beetje met vertraging op stations rondhangen is dus eigenlijk een heel prima voorbereiding voor een districtskampioenschap. 

Tjibbe, Kim, Anko, Marco, Ronald, Gerlof en alle andere leden die hier zoveel tijd in hebben gestoken: echt superbedankt. Het was een fantastisch wielrenfeest.